Wordt er over het huwelijk niet al genoeg geschreven? Jawel, maar niet per se over dingen die ik had willen weten. Dat je het allemaal een beetje sexy moet zien te houden, en dat je de huishoudelijke taken het beste helder kunt bespreken, dat soort dingen lees je overal. Maar voor mezelf sprekend, zijn er ook dingen die minder voor de hand liggen, die me soms zelfs ronduit hebben verbluft. En daar lees je nou net niet over. Bijvoorbeeld…
Rozengeur en maneschijn?
Ik geef dit niet graag toe. Wat ik in pakweg zes jaar relatie niet heb gedaan, heb ik in het eerste jaar huwelijk wel gedaan: ik heb een glas water aan diggelen gegooid voor de voeten van mijn man, begeleid door een hoop geschreeuw. En dat was niet de eerste schok voor mij en hem. Nota bene de eerste keer dat mijn kersverse schoonzuster en haar man in de logeerkamer sliepen, maar een paar maandjes na ons huwelijk, kregen mijn man en ik zo’n ruzie dat zij het ongetwijfeld hebben gehoord… en heb ik mijn echtgenoot een mep op zijn arm gegeven. Echt! Een mep! Volkomen vertwijfeld was ik, want als je dat kreeg in de eerste maanden huwelijk, was de zaak ongetwijfeld ten dode opgeschreven en lag een scheiding in het verschiet. O ja? O nee. Want ik ben maar eens gaan researchen hoe het zit met al dat geknok in de eerste tijd van je huwelijk en wat blijkt uit de cijfers? Dat je de rozengeur en maneschijn maar even moet vergeten. In de eerste een of twee jaar huwelijk zijn de heftigste conflicten uit te vechten. De sombere kant van dat verhaal is dat er ook de meeste scheidingen uit rollen in die periode, inderdaad. Anderzijds zet dit dingen in perspectief. Het is volkomen normaal dat er heftige botsingen voorkomen in de eerste tijd. Ik ben nu alweer wat verder, en ik kijk met verbazing terug aan onze huwelijksdag. Nog nooit hebben mensen me zo vaak ‘veel geluk’ gewenst, en zelfs zei mijn beste vriendin ‘het geluk lacht je wel toe!’ Hoe is het mogelijk dat niemand zei: “Sterkte met de woelige baren van het eerste huwelijksjaar”? Is dit weer zo’n vaag taboe als het om de liefde gaat? En, ga je nog trouwen.. knoop dit dan in je oren: rozengeur en maneschijn zijn er wel, maar knallende ruzies ook, in je prille huwelijk.
Huwelijksles 2: als je het één niet kan krijgen, vraag iets anders
“Wat een uitstekende tip”, vond een vriendin tijdens een telefoongesprek. Allebei hadden we niet het idee dat onze man echt begreep laat staan waardeerde wat wij aan huis en/of kinderen doen terwijl de heer der schepping buitenshuis het brood verdiende. (Tja, welke vrouw anno nu werkt nog fulltime als haar man of vriend vijf keer zo veel verdient? Aangezien vrouwenberoepen flut verdienen, doe ik het er inmiddels ook als liefhebberij bij, thank you very much kabinet Rutte). En allebei hadden we geprobeerd om dat in een goed gesprek duidelijk te maken. En toen nog eens. En weer eens. Resultaat gering. “Ik zoek mijn compensatie nu in andere dingen,” was mijn vondst, “en ik kan het je aanraden.” Dit is een gouden vondst. Van een kikker kun je geen veren plukken, en van een echtgenoot die jouw visie niet kan delen, kun je geen groot gelijk krijgen. Maar wel wat anders! En aanschouw het wonder, al is het iets dat niet met de steen des aanstoots te maken heeft, het compenseert toch. Wat het voor jou is moet je zelf uitvinden. Voor mijzelf compenseert gebrek voor mijn rol als stiefmoeder op afstand het volgende: manlief stemt erin toe om met mij op dansles te gaan. Manlief verblikt of verbloost niet als ik mij voor duizenden euro’s bij de tandarts een tandpastaglimlach laat aanmeten. Manlief is bereid bij weer en wind en nacht en ontij de hond uit te laten terwijl ik aan mijn doctoraalplannen werk. Kortom, krijg je het een niet en ontstaat daardoor wrok diep van binnen, vraag dan om het ander! Dat klinkt berekenender dan het is. Een mens heeft nu eenmaal de behoefte aan een partner die een veer voor haar laat, moeite voor haar doet of waardering voor haar toont. En in dat ruime speelveld zijn heel wat dingen verbazend uitwisselbaar. Leuk als je man niet echt ziet hoe veel je in het huis doet wordt het nooit, maar als hij moeite voor je doet of inlevert op een ander punt, voel je je alsnog gezien. Probeer het! Aanschouw het wonder.
Huwelijksles 3: huw met mate, ook een leuk life event kost stress
Ik vond eigenlijk dat ik niet mocht klagen. Emigreren en verhuizen naar een beeld van een Belgisch huis in de Kempener bossen, een huwelijk waar mensen vaak alleen van dromen…. maar het viel me toch op dat ik tijdens en na al die mooie gebeurtenissen vaker moe was, kwaaltjes had en soms een korter lontje dan me logisch leek. Helemaal verbluft was ik toen ik in ons nieuwe huis regelmatig wakker werd met het zweet in mijn handjes, letterlijk en figuurlijk. Dat is doorgaans een teken dat mijn stress-meter uitslaat. Ook daarover vond ik het antwoord in de cijfers. Namelijk, in een stress-schaal die ontwikkeld is door wetenschappers en waarvan er heel wat op internet rondhangen – mocht je ook interesse hebben in een eye-opener. Wat bleek? Verhuizing en huwelijk scoren behoorlijk hoog als het gaat om stress veroorzakende gebeurtenissen. Daar had ik dus even niet bij stil gestaan. Als ik het over mocht doen, zou ik mijn huwelijk net zo hebben benaderd als al het andere in je leven waarvan je weet dat het stress kan opleveren: mondjesmaat toedienen dus. Ik zou niet én emigreren, én trouwen in dezelfde periode. Mag ik het jou meegeven, als je binnenkort een aanzoek doet of verwacht? Ruim baan, het huwelijk komt eraan, zuster! Alle andere vehikels van de weg, zogezegd.