Er zijn van die dingen waar ik gewoon geen dag langer mee kan leven, en ik hoop van jou hetzelfde. Hier zijn mijn voorstellen voor zaken die we vandaag nog af mogen schaffen wat mij betreft.

Alsmaar meer gescheiden ingangen voor vrouwen en mannen
Ik las als aanbeveling bij een kapper in de Jan Evertsenstraat in Amsterdam, dat je daar als vrouw in een aparte ruimte geknipt kon worden. Hallo? Ook van de bordjes ‘ingang vrouwen’ en ‘ingang mannen’ voor twee van de gebedsruimtes in het OLVG-ziekenhuis waar ik onlangs dagelijks langs moest, werd ik een beetje naar. Waarom is het hebben van mannelijke of vrouwelijke geslachtsorganen relevant voor het knippen van je haar of het bidden tot je god? Sluipenderwijs worden we steeds meer éérst afzonderlijk ons geslacht, en dan pas samen mens. Prima als je als vrouw in een toilet voor vrouwen komt en als man in een toilet voor mannen, of als in de sauna vrouw en man elkaar niet ontmoeten. Dat zijn qua lichamelijke intimiteit gewoon wat beladen plekken. Maar sorteren op poes of paal wanneer die volkomen irrelevant zijn voor wat je gaat doen? Houd op alsjeblieft.

Reclames voor het eten van jonge of mishandelde dieren
Kalfsvlees.nl langs de snelweg, of ‘lekker foie gras en lamsribbetjes eten’ bij een restaurant. Een absoluut teken dat de mensheid als soort niet evolueert, is het eten van dieren die het daglicht nog nauwelijks hebben mogen zien, of dieren die gruwelijk mishandeld zijn in kist of kooi. Afschaffen a.u.b.

&zo-winkels
De eerste keer was het leuk: Meubels & Zo, Haarknipperij & Zo, Tapas & Zo, &zovoort. Maar nu weten we het wel, de gein is eraf, het zijn er te veel. Als je nu eenmaal zo bekend staat, kun je er vast lastig van los. Maar kunnen we ophouden met dat afgezaagde &Zo te pas en te onpas vastplakken aan welke winkel of welk bedrijf we ook beginnen? Gaarne.

Boektitels en tijdschriftkoppen in de trant van ‘Blij leven met kanker’
Hoe is het mogelijk dat blijheid en monter door het leven gaan tegenwoordig verplicht is, en elke ramp die een mens kan overkomen een bonus? Ik schrik me rot als ik in een willekeurige boekhandel sta. Of het nu een ernstige ziekte is, een echtscheiding of een overlijden, we worden steevast geacht door een lawine van narigheid blijer, sterker, gelukkiger en gezegender door het bestaan te huppelen. Doe even normaal, makers van blad en tijdschrift. Slechte tijden zijn gewoon k*t, laat de mensen die daardoor heen moeten gewoon even in hun waarde.

Doen alsof medisch te dik zijn gewoon is
Een tikkie mollig, okee. Maar hoe is het mogelijk dat anno nu iemand die te dik is lieflijk wordt aangeduid als een inbetweenie, romig, volslank of stevig? Mensen die dik zijn discrimineren is het andere uiterste, dat moet je uiteraard niet willen. Maar als je te dik bent om gezond te kunnen blijven volgens medische standaards, is het zaak om af te vallen. Dan is het van levensbelang dat je gaat kijken welke eventuele onvrede je weg eet, hoe je je gewoontes kunt veranderen, welke hulpverlener je kan helpen een nieuwe weg in te te slaan. Als maatschappij maken we op deze manier vooral de giganten in hamburgers, frites en supersized cola-emmers blij. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het gladstrijken van onze massale gewichtstoename gelijk opgaat met de commercialisering van ons leven en de erosie van waarden, zodat het begint te lijken of acuut genot het enige is waardoor we vervuld door het leven kunnen gaan.

Er is altijd meer te bedenken in deze categorie, maar zo is het mooi geweest voor vandaag.