Zoals ik elders al eens heb opgemerkt, was cultureel antropoloog Margaret Mead één van de weinige mensen die vraagtekens zetten bij het idee dat de overgang eigenlijk een neergang is. Kom je eenmaal in de menopauze, dan kom je, zo zei zij, in de regeno-pauze. Er regenereert zich zo een en ander. Die quote gaf mij hoop toen ik in een echt diep overgangs-dal zat. Toen ik nauwelijks nog mijn bed uit kwam, bijna letterlijk uit mijn vel sprong van jeuk en huidirritaties, en overdag het gevoel had dat ik met een helm rondliep waar nauwelijks geluid of beeld in kon doordringen omdat ik stomweg zo ongelooflijk moe was.

Ik ben nog niet uit de overgang, maar de tussenstand na vier jaar (oktober 2014 tot oktober 2018, om precies te zijn) is veelbelovend. In plaats van doorgaans niet te slapen ‘s nachts, slaap ik nu doorgaans wel. Overdag ben ik over het algemeen fit, en prima in staat de dingen te doen die ik altijd deed qua werk, huishouden, hobby’s, sociale contacten enzovoorts. Soms kan ik zelfs meer dan in de tijd dat ik nog niet in de overgang was! Mijn huid vertoont geen rare verrassingen meer zoals zwaar gezwollen ogen, verpletterende jeuk die urenlang aanhoudt, of onverzadigbare dorst naar hydraterende en sterk vettende producten. Die hyperirritante pukkelaanvallen die me opnieuw terugwierpen naar het puberverdriet van decennia geleden: praktisch weg! Moeilijk, dun, uitvallend, dof haar: ook weg, dezelfde bos leuke wuivende manen die me mijn leven lang hadden vergezeld voordat ik de overgang in ging, is terug! Ik kan – gisteren in de file leverde ik het bewijs – een ijskoude chocolademilkshake drinken zonder raadselachtige buikkramp. En al word ik nog steeds ongesteld, gek genoeg is dat een minder pijnlijke kwestie dan vóór de overgang, en nog minder hevig ook. Ik heb praktisch geen opvliegers meer en hoef bijna nooit meer ‘s nachts zuchtend uit bed om de lakens te verschonen wegens drijfnat. Seksueel actief zijn is vaak behoorlijk onleuk als je het gevoel hebt dat er een gemalen cactus op kruishoogte tussen je dijen bivakkeert. No more! Alles weer in orde, down under. Nog zo’n bonus is dat ik mijn haar niet om de dag meer hoef te wassen, op een of andere manier is mijn hoofdhuid genormaliseerd, voor het eerst in zo’n dertig jaar. Als ik hard nadenk, kom ik misschien op nog meer prettige punten voor mijn tussenstand. Maar dat zou langdradig worden. En ik moet erbij zeggen dat het een grillig proces is en blijft, dus als er op een of ander punt een dip volgt, ben ik niet verbaasd. Soms lijk je even terug te zijn bij af, maar dat is schijn, want de dips worden kortduriger en minder zwaar. Dus het is inmiddels hopelijk duidelijk: na vier jaar, soms behoorlijk, afzien, heb je ook wat. De tussenstand bewijst dat er een goede kans is dat de overgang inderdaad leidt tot de regenopauze. Ik zou het elke vrouw gunnen.