Het is een goed (?) gebruik in de tijdschriftjournalistiek om volgens de ‘iedereen altijd blij’ benadering problemen weg te wuiven en wonderbaarlijke nieuwe ontdekkingen te melden voordat er ook maar enig solide bewijs voor is gevonden. Onderwerp van deze naieve blijmoedigheid is ook, je raadt het al, de overgang. Ik zou de collega-journalisten niet de kost willen geven die meesurfen op de golf publiciteit over zogenaamde lichte hormoontherapie bij de overgang. Zo’n licht klein pilletje erbij, en je klachten zijn voorbij. Dan kun je de ongemakken omzeilen en nu en later verder gaan met je leven. Ik stoor me geweldig aan dit soort verhalen. Hormoontherapie ‘light’? Ammehoela! Als iets sterk genoeg is om significante klachten te onderdrukken, is het… sterk. Het is dan een middel dat ingrijpt op de gang van zaken in je lichaam. Dat is toch logisch en dat zou niet eens apart gezegd moeten worden. Bovendien is de kwestie niet zo win-win als hij gepresenteerd wordt in alle bladen en boeken die de overgang als een lastige ziekte zien in plaats van als een normaal zij het vervelend overgangsproces in het lichaam van een vrouw. Kudo’s aan mijn eigen huisarts in dat opzicht. Toen ik er moest zijn voor een andere kwestie, en vroeg of hij een andere oplossing zag dan HRT voor mijn forse overgangsklachten (op een lijst met mogelijke klachten van zo’n 30 punten, scoorde ik ongeveer 80%), zei hij: ‘Nou nee, de medische wetenschap heeft je niet veel anders te bieden en het bewijs voor alternatieve benaderingen is mager of afwezig’. Vervolgens deelde ik mijn eigen bevindingen met hem. Op forums lees je telkens weer terug, dat vrouwen die stoppen met HRT hun klachten gewoon weer opnieuw krijgen. HRT lijkt de klachten niet te helpen oplossen, en is volgens eigenlijk alle testimonials die ik las, niet eens een middel om van de ene wallekant naar de andere te komen zonder al te veel kleerscheuren. Nee, het is uitstel. En wat zei mijn onvolprezen huisarts? ‘Inderdaad. Het ziet ernaar uit dat de klachten uitgesteld worden, maar niet afgesteld.’ Inmiddels heb ik heel wat uitgezocht over de overgang, voorbij de hype uit blijheidsblad en blijheidsboek. Het is ook heel logisch volgens de door mij gevonden feiten dat HRT uitstelt maar niet verhelpt. De overgang is een proces waarbij je eierstokken ermee ophouden en je lichaam leert om al die organen op gang te houden zonder die oude vertrouwde hormonenmix, én de bijnieren deels de functie van de eierstokken leren overnemen. Een proces dus. Als je nu hormonen zelf gaat toevoegen, ofwel in de hormonenpot van je lichaam gaat roeren, hoe kan dat natuurlijke proces dan verder gaan? Welk signaal krijgen je bijnieren dan om een nieuwe klus op zich te nemen? Precies, nul dus. Ik zou willen dat twee fabels uit de wereld werden geholpen. Ten eerst dat HRT light bestaat, als onschadelijk en niet ingrijpend hormonaal middel. HRT grijpt in en heeft zowel voors als tegens, zoals elk wetenschappelijk instituut ons vertelt. En als we af mogen gaan op ervaringsdeskundigen, is het eerder regel dan uitzondering dat een vrouw die met HRT ophoudt, haar klachten gewoon terug krijgt. Heel langzaam afbouwen en de klachten hopeljk een beetje gereguleerd laten opkomen, dat lijkt mij het maximaal haalbare als je op de hormoonmolen bent gesprongen. Maar zelf vraag ik me af waarom we de hormonenstorm in de puberteit wel als normaal maar lastig fenomeen beschouwen, maar de vrouw in de overgang als te medicaliseren object. Wellicht omdat de maatschappij zich sowieso weinig gelegen wil laten liggen aan de vrouwelijke hormonen die zich uiten in lastige dingen als productiviteitsverlies, zwangerschapsverlof of ziekmeldingen? Of omdat wijzelf weigeren te accepteren dat het leven ons soms vertraagt of zelfs een periode lang stilzet? Wie het denkt te weten, mag het zeggen.