Ik loop een blokje om met de hond. Ik loop niet, ik vlieg. De energie spat er aan alle kanten uit. Dat is opvallend, want ik vierde vorige maand een wat grimmig jubileum. Vier jaar in de overgang. Sindsdien was energie een schaars goed, waar ik spaarzaam mee om moest gaan. Maar hier loop ik, met mijn kersverse gevoel van vleugels, en ik vraag me niet voor het eerst af: komt ie eraan, de regenopauze? De regenopauze is een veel minder gehoord begrip dan de menopauze. Laat staan dat we de overgang zien als een overgaan van de ene vruchtbare levensfase in de andere. De overgang is een verdorringsproces, zo leert ons de gangbare opinie, waartegen we moeten vechten met hormoon en vitaminepreparaat. Gelukkig hebben we mensen zoals Barbara Marx Hubbard en voor haar sociologe Margaret Mead. Zij zagen al in dat de overgang in realiteit een normaal proces is, geen ziekte. En ook geen probleem om te bevechten, maar een mogelijk moeizaam maar wel natuurlijk proces om te doorlopen. Ik was opgelucht toen ik eindelijk ook eens iets las uit deze andere hoek. Eindelijk eens niet een of ander verhaal over het ‘overwinnen’ van de overgang met dit of dat goedje of medicijn. Eindelijk een vreugdevol perspectief op wat erna komt, en niet een blijven hangen in wat je doormaakt alsof dat voorgoed je toestand blijft. Dat was de hoop die ik wilde behouden, en nu hoop ik dat de concrete signalen zich aandienen. Niet alleen in die vlagen van ongekende energie. Nee, ook in andere dingen. Klein en groot, veelbetekenend voor mijn welzijn of een leuke bonus. Vaker slaap ik tegenwoordig wel goed, dan dat ik uren wakker lig. Soms ben ik na acht uur slapen kiplekker, en dat blijf ik de hele dag. Dat heb ik voor het laatst meegemaakt toen ik dertien jaar oud was. Die mysterieuze vlagen van energie, zo veel dat ik nauwelijks weet waar ik ze laten moet, dat is ook iets nieuws. Plus die bonussen in de vorm van uiterlijke verbeteringen. Mijn dunne futloze haar is weer even dik en vitaal als voor de overgang. Mijn huid, geteisterd door pukkels van hoofd tot tenen (nou ja, iets hoger), afgewisseld door trekkerigheid en droogte, stabiliseert zich. De pukkels verdwijnen, de droogte verandert langzamerhand weer in een redelijke hoeveelheid comfort. Nog steeds heb ik weleens last van slapeloosheid, een oncomfortabel gevoel in vel of lijf, een dip in energie en alle andere feestelijkheden die de overgang voor mij meebracht. Maar er zijn steeds meer pieken en steeds minder dalen, merk ik voorzichtig op. Dus, zou ie er echt aankomen… de regenopauze? Wordt vervolgd!